निरर्थक

जनता इकडे तिकडे भटकायला निघून गेलीय, ऑन कॉल असल्यामुळे मी घरात अडकून पडलोय आणि परमप्रिय टिव्हि अचानक सगळी चॅनेल्स निळ्यापिवळ्या रंगात दाखवायला लागल्याने काय करावे असा प्रश्न पडला आहे. त्यामुळे काहीपण खरडणार आहे मनात यील ते, वाट्टेल ते. बाकी सर्व कामे संपली असतील, अगदीच महाबोर झाला असलात, पर्मनंट रिकामटेकडे किंवा मिळेल ते वाचणारे वाचक असाल तरच वाचा. आमचे आजोबा असेच मिळेल ते काहीपण वाचायचे, पुड्या बांधलेले कागद, मासिकांचे पहिले डावे पान जिथे रजिस्टर्ड ऑफिसचा पत्ता लिहिलो असतो ते पण वाचायचे म्हणे. मी अगदीच सगळे रद्दड काहीपण वाचू शकत नाही पण मिळेल तो पिक्चर पूर्ण बघण्यात माझा कोणी हात धरणार नाही.
आजोबांपेक्षा वडिलांकडून आला असावा तो गुण - झी सिनेमा एक काळ अतीमंद(इतरांच्या मते) सिनेमे दाखवायचा. सध्या काय परिस्थिती आही माहित नाही मी बघायचो तेव्हा दक्षिणेतले पडेल चित्रपट डब करुन दाखवायचे. मला ते सगळे पिक्चर आवडायचे. अशाच एका पिकचरमधे नागार्जुन शिवभक्त होता आणि त्याच्यावर प्रचंड जबाबदाऱ्या होत्या - महाशिवरात्रीला एक सर्वशक्तिमान असे शिवलिंग दुष्टांच्या हातात पडण्यापासून वाचावायचे, जंगलातल्या मुलीवर प्रेम करायचे, जमल्यास अनाथ मुलांना वाचवायचे अशा एक ना अनेक पण सगळे करतो तो लेकाचा हसतहसत. इंडियाना जोन्स च्या जॉनरमधला तो चित्रपट सगळ्या जोन्सपिक्चरपेक्षा
मस्त होता.

बी ग्रेड पिक्चरची आवड जन्मजात असावी लागते - मला टॅरँटिनो एवढा त्यामुळेच आवडत असावा. पण बी ग्रेड असेल तर त्या पिक्चरने जाहीरपणे प्रत्येक फ्रेममधे तसे न घाबरता जाहीर केले पाहिजे. पूर्ण पिक्चरभर तसे ऍटिट्यूड असावे - This is a 'B Grade' movie but who cares - we love it anyways. तरच तो खरा बी ग्रेड पिक्चर. थर्ड क्लास पिकचर बनवून तो क्लासिक आहे असे दर्शविण्याचा प्रयत्न त्या पिक्चरमधे जाणवला तर डोक्यात जातो तो पिक्चर. कुठल्यातरी पुस्तकात वाचलेले एक डेडली वाक्य होते, "प्रच्छन्नपणे काटे बाळगणाऱ्या गुलाबापेक्षा उघड काटे मिरवणारा निवडुंग बरा". तशातला प्रकार. जोहर/चोप्रांचे असतात असे पिक्चर. च्यायला, ज्या काळात माझे परदेशात राहून मनापासून पैसे वाचवण्याचे प्रयत्न चालू होते तेव्हा ४० डॉलर घालून सलाम नमस्ते पाहिला होता - भेंडी कॅनेडीयन डॉलर त्याकाळी ऑल टाईम हाय होता आणि हा पिकचर ! जांवदेल, बी ग्रेड पिक्चर कॉमिक्ससारखे असतात त्यांचे स्वत:चे वेगळे विश्व असते - परत तुलना म्हणजे जोहर टाईप लोकांच्या पिक्चर्सचे पण असते स्वत:चे विश्व, पण ते पिक्चरभर सांगत असतात " हे खरेच असे असते बरं का".

जावूदे...न संपणारा विषय आहे हा, आमच्या अपार्टंमेंटमधे रोज जेवताना असे न संपणारे वाद घालत बसतो आम्ही - नाही तिथे डोके चालवत बसायचे. अशातलाच एक भाग म्हणजे स्क्रॅबलमधले शब्द... हा खेळ कुणीपण न भांडता खेळून दाखवावा, साक्षात बुध्दाचा अवतार मानीन मी त्या व्यक्तीला. आम्ही डिक्शनरी, विकी सर्व उघडून बसतो, पण प्रत्येक डावात मिनीमम दोन-तीनदा तरी हमरीतुमरीवर येतो [हमरीतुमरी शब्द हिंदीतून आला असावा - हमारीतुम्हारी ही ही हा हा मी लावलेला अजुन एक शोध].
खेळायच्या सुरुवातीला कितीही नवीन नियम ठरवले तरी दर वेळेला अशी नवीन काहीतरी परिस्थिती येते की भांडाभांडी सुरु. एकदा‘बायबल’ शब्द ज्याने लावला
तोच हिरो ‘गीता’ शब्द लावायला विरोध करायला लागला तर दोन-अडीच तास वाद झडला पार भाजप, कॉंग्रेस, पु. ना. ओकांपर्यंत विषय आला तेव्हा आवरते घेतले- शेवट गीतावाला गीता शब्द न लावतासुध्दा जिंकत होता त्यामुळे प्रश्न आला नाही. त्याच्यानंतर आम्ही नियम केला की कुठलाही धर्मग्रंथ चालणार नाही.
नावे चालणार नाहीत असा नियम आधीच झाल्याने पुढचा डाव शांततेत पार पडेल असे वाटले होते. पण पुढच्या डावात अशी वेळ आली की माझ्याकडे ‘ओ’ आणि ‘आर’ अक्षरे राहीली होती. ‘pray’ आणि ‘nun’ शब्द मस्त जागांवर होते. पण अशा पवित्र शब्दांच्या मधे पॉर्न शब्द बनवणे महाअनैतिक आहे असे बाकीच्यांचे म्हणणे पडले, पहिल्यांदा मला वाटले गंमत चालू आहे पण पार मारामारीची वेळ आली. मला जिंकू तर दिले नाहीच वर केवळ जिंकण्यासाठी असा शब्द बनवण्याचा विचार केल्यामुळे मी चर्चमधे जावून क्न्फेशन घेवून यावे असे सुचवले. नैतिकता/अनैतिकता खेळात आणायची नाही म्हणल्यावर अर्ध्या तासाने हरभजन/सायमंड्‌सवर गाडी आली होती. शेवट शब्दांकडे केवळ शब्द म्हणून बघायचे असे ठरले.
पुढच्या वेळेला सर्व सुरळीत होईल अशी आशा होती, पण नाय नो नेव्हर...शांग्रीला हे कल्पित जागेचे नाव असल्याने चालणार नाही असे म्हणल्यावर दुसरा म्हणाला मग मागच्या वेळेला झिऑन कसे चालले. तर त्याच्यावर कडी म्हणजे तिसऱ्याने केपॅक्स शब्द लावला. एकुण मजा येते, ह्या वेळेला कशावरुन भांडण होईल याचीच आता उत्सुकता असते.
खरेतर आपल्याला स्पेलिंग जुळवायचा खेळ आवडतो या विचारानेच प्रचंड लाज वाटते. बास झाले राव, बोर झाले टायपिंग
*