हिरवळ

मुद्दा अतिशय गंभीर आहे. समाजाच्या सर्व थरातील लोकांना भेडसावणारा हा एक ज्वलंत सामाजिक आणि रासायनिक प्रश्न आहे. पण सामान्य लोकांमधे ‘हा एक महत्वाचा प्रश्न आहे ऍन्ड इट्स रिअली भेडसविंग अस’ अशी जाणीवच निर्माण झाली नाहिये मूळी.
मी ती करुन देणारे आज - आस्क नॉट वॉट समाज कॅन डू फॉर यु, आस्क वॉट यु कॅन डू फॉर समाज.

मुद्दा असा आहे की, आज बऱ्याचश्या बागांमधे हिरवळीवर बसू देत नाहीत. हिरवळीवर बसू नये, हिरवळीवर चेंडू खेळू नये अशा पाट्या लावल्या असतात आणि आमच्यासारखी जनता अशा बागांमधे तिकिट काढून जाते.
ह्याला काय अर्थ आहे? बागेत हिरवळीवर नाही बसायचे तर कुठे बसायचे? हिरवळीवरुन नाही पळायचे तर कशावरुन पळायचे?

हिरवळ खराब होते म्हणजे काय? रस्ते, छत्र्या, चपला काहीच वापरु नयेत मग. बाकड्यांवरच बसायचे असले तर आम्ही बस स्टँडवर जाउन बसु, शाळेत अजुन एक वर्ष नापास होउ.
नुसती छान हिरवळ बघुन काय करायचे आहे? ऍनिमल प्लॅनेट लावून घरी बघू हवी तेवढी.
हिरवळीवर कॅच कॅच खेळायचे नाही तर काय सिमेंटच्या रस्त्यांवर खेळायचे, आं?

आम्ही जास्त काही बोलणार नाही, आमचे काम झाले आहे. पुढचा विचार व कृती करणे समाजाच्या हातात आहे. पण लहानपणापासूनच सगळ्यांचा विचार करायची वृत्ती असल्याने सर्वसमावेशक असा उपाय पण सांगून ठेवतो -

बागेत असा एक भाग ठेवावा जिथे क्वालिटी हिरवळ असेल आणि तिला फक्त बघत बसावे लोकांनी.
दुसरा युजेबल भाग ठेवा जिथे आमच्यासारखे मनसोक्त धावतील, लोळतील, कोलांट्याउड्या खातील, एरवी घरी सोडतो ते झेल डाय(डाईव्ह) मारुन घेतील.
आत्ताच पैजेवर सांगतो, आमच्या भागात जास्त जनता असेल - एक दिवसपण आमच्या भागाचे पाप्युलेसन कमी असले तर...तर दुसऱ्या दिवशी जाउन शेपूट सरळ करुन यीन हां.
*
आज अचानक आठवायचे कारण म्हणजे उद्यानविषयक बडबड सुरु होती आणि ऑफिसमधल्या लोकांशी चर्चा करताना जाणवले की लोकांना याचे काहीच वाटत नाही, सगळ्या जणांनी गृहितच धरले आहे की हिरवळीवर बसायचे नसते. तेव्हा मी जनजागरण करायचे ठरवले आणि तडक इथे आलो. तडकफडक येताना एक शेरपण सुचला -

अगर कुचलते भी है हम,
तो कुचलते है अफसोससे

अरे ये चंद सिक्कोवाले बागबॉं क्या जाने
अरे ये चंद सिक्कोवाले बागबॉं क्या जाने

शगुफ्त है हरियाली,
मासूम मुस्कुराहटोंसे

फाजलीसाब की जय !
***