ब्रेक ऑन थ्रू

दिवसभर डोके फोडूनसुद्धा जर प्रोब्लेम सुटला नाही की संध्याकाळी घरी निघून येताना आईशप्पथ उदास वाटते - शेतकरी किंवा सावकार झालो असतो तर बरे झाले असते असे वाटते - एकदा चुकुन घरी असे बोललो होतो आणि शेतकऱ्यांची हेटाळणी करतोय म्हणून बाबा सुपर भडकले, उदास मनाचा निरुपद्रवी हुंकार समजून सांत्वन करणे वगैरे राहिले बाजूला !

अशा देवदास परिस्थितीमधे माणसाने "जिम मॉरिसन" ला ऐकावे. मूड चांगला होतो असे काही नाही, पण माझे तरी मन एकदम शांत होते. त्याचा आवाज, ऐकताना तो समोर उभा आहे आणि फक्त माझ्या एकट्यासाठी एवढ्या आर्ततेने गात आहे असे वाटते, हि कवितापण त्याने पूर्वी कधी लिहिली नव्हती आत्ताच हे शब्द पहिल्यांदा एकत्र आलेत असे वाटते. आज एकदाच, परत नाही ! जादुगाराच्या पुंगीचे सूर कसे सगळया मुलांना संमोहित करत गेले तसे त्याच्या कवितेमधले शब्द मला आपल्याकडे ओढतायत असे वाटते.(हो तो कविताच गातो, गाणी नाही)

'व्हेन द म्युझिक इज ओव्हर' च्या सुरुवातीला जेव्हा 'कम ऑन' म्हणून तो एक आवाज टाकतो तेव्हा किंवा 'दि एंड' संपल्यावर पूर्ण ब्लॅंक होतो मी. 'क्रिस्टल शिप' 'वेटिंग फॉर सन' 'शामन्स ब्ल्यूज' 'ब्रेक ऑन थ्रू' 'लाईट माय फायर' ऐकले की तर बास, सगळे अचानक निर्जीव झाले आहे असे वाटते, माझा आणि जगाचा संबंध संपतो.

जिम मॉरिसन च्या बाबतीत एक तर अप्रतिम किंवा महाफालतू - तळ्यात मळ्यात नाही. तो असंबध्द लिहितो, बेसूर गातो, कविता नसून ड्रग्जच्या नशेत खरडलेले शब्द आहेत असे समजणारे लोक तर पोत्याने मिळतील. प्रत्येक अन प्रत्येक ओळीचा अर्थ लावत, शब्दांची संगती लावत अन सूर पारखत बसतात आणि मग फडतूस आहेत म्हणतात.

फारच सेंटि झाले आहे हे सर्व