पुणेरी रग्बी

लाखो कारणे आहेत पुण्याचा अभिमान बाळगण्याची, त्यात अजून एकाची भर !

"पुण्यातल्या मुलींच्या रग्बी संघाला हॉंगकॉंगहून आमंत्रण"

ही बातमी ऐकूनच भरुन आले, डोळे डबडबले, छाती फुलली, शेवट नाकातला जो सायनस का काय असतो तो, घशात ढकलून "घ्र्का घ्र्का..स्म्म्म्म...sssss" असे केल्यावर सावरलो मी कसाबसा.

आता हा संघ तिकडे जावो, न जावो, जिंको, हरो आमाला कायबी फरक नाय पडुचा...आमंत्रण आले काय कमी आहे का आणि चेष्टाय का रग्बी खेळायची म्हणजे?

अर्ध्या हळकुंडाने पिवळे झाले, परदेशी खेळांची कसली कौतुके, रग्बी कसली खेळता कबड्डी खेळा, असे अकलेचे तारे कुणाला तोडायचे असतील तर त्यांनी भले तोडावेत, आम्ही काही थांबवले नाही.
लोकशाही आहे - तुमची अक्कल, तुमचा हात, तुमचे तारे, पोतंभर तोडा आणि तुळशीबागेत जावून विकून या, आम्हाला काय घेणं आहे.

एकदा ‘याचि देहा, याचि डोळा’ रग्बी पाहिली म्हणजे कळेल हा काय भारी प्रकार आहे मग पुण्याचा जाज्ज्वल्य अभिमान असा शँपेनसारखा फसफसत वर नाही आला तरच नवल.

***